جــزیـره خــضـــراء

    گاه گاهی به نگاهی دل ما را دریاب

                                       جان به لب آمده از درد ، خدا را دریاب

    اگر از دولت وصل تو مرا نیست نصیب

                                        گاه گاهی به نگاهی دل ما را دریاب

    به امیدی به سر کوی تو روی آوردیم

                                        شهریارا! به در خویش گدا را دریاب

    دل ما را به شب هجر فروغی بفرست

                                        شبرو وادی اندوه و بلا را دریاب

    سنگها می خورم از دست جنون دل خویش

                                        من دیوانه انگشت نما را دریاب

   به وفا داری تو شهره شهرم ای دوست

                                       ز وفا معتکف کوی وفا را دریاب

   سالها رفت و که از جام محبت مستم

                                        من دردی کش صهبای ولا را دریاب

   کاروان رفت و من از همسفران دورم دور

                                        من از قافله شوق جدا را دریاب

   راه باریک و بسی پرخطر و تاریک است

                                        سببی ساز و درین مهلکه ما را دریاب

   تا دلم بار غم عشق به منزل فکند

                                         شهسوارا! من افتاده ز پا را دریاب

   تا فغان دا غمدیده ما را شنوی

                                         نازنینا! سحری باد صبا را دریاب

   دوش رؤیای لب نوش تو با من می گفت

                                         کای شهید غم من! آب بقا را دریاب

   سوی پروانه نظر کن که دعای گوی توباد

                                         گنه آلوده خود را به مدارا دریاب

ماجرای شعر

مرحوم آیت الله سیدحسین قاضی طباطبایی که از خواص آیت الله بروجردی بودند

بعد از ظهر جمعه ها در منزل خود مراسم روضه خوانی داشتند و برزگان حوزه در آن

شرکت می کردند.من هم بعد از درگذشت پدرم به خاطر علاقه وافری که به این ولی خدا

داشتم هر هفته به زیارت ایشان می آمدم و از مجالس ایشان استفاده می کردم

و گاهگاه که شعری در منقبت ائمه اطهار سلام الله علیهم می سرودم برای ایشان

می خواندم .

روزی غزلی با ردیف «دریاب» در استغاثه به حضرت ولی عصر سلام الله علیه سروده 

بودم نزد ایشان خواندم. انقلاب حال عجیبی پیدا کردند و ار من خواستند که نسخه ای از

این شعر را برای ایشان بنویسم.

مرحوم حاج آقای رحیمی که غالبا با این مرد خدا مجالست داشتند پس از درگذشت آن

بزرگوار برای من تعریف کرد:هر هفته که با آقا به مسجد جمکران مشرف می شدیم

ایشان کاغذی را از جیب خود بیرون می آوردند و باحضورقلب و انقلاب خاطر زیادی

شعری را که در کاغذ بود می خواندند و می گریستند و با همان اشعار به حضرت توسل

می کردند .این مسأله باعث کنجکاوی من شد.روزی از ایشان پرسیدم :علت علاقه شما

به این شعر چیست؟ فرمودند:این شعررا از نظر امام زمان سلام الله علیه گذرانیده اند

و مورد تأیید آن حضرت قرار گرفته است ، لذا این شعر را خیلی دوست دارم.

____________________________________________________________________________

در محضر لاهوتیان ج1