جــزیـره خــضـــراء

امام صادق علیه السلام فرمود:

""اخلاص گرد آوردنده اعمال نیک  وبا ارزش است و کلید و نشانه اخلاص قبولی عمل است.

پس کسی که خداوند عملش را بپذیرد و از او راضی شود ، او مخلص است ؛ اگرچه عملش

اندک باشد. وآن کس که عملش را نپذیرد ، مخلص نخواهد بود ؛ چه عملش بسیار باشد

چنان که عمل هزاران ساله ابلیس ، بازیر پاگذاشتن یک فرمان تباه شود.

نشانه پذیرفته شدن اعمال ، بذل نمودن هر چیزی است که انسان آن را دوست دارد

تا از تعلقات دنیوی تهی شود و با استقامت در اعمال و افعال راه راست بپوید و

از خطا دور شود.

مخلص برای آنکه به اخلاص در عمل برسد ، باید جان وخون خود را نثار کند تا به

علم و عمل خود قوام بخشد ، و اگر به این مرحله رسید همه کمالات را درک کرده بود

و اگر از آن بی نصیب ماند ، از همه چیز بی نصیب مانده است .

اخلاص پالایش معانی توحید است.

اول فرمود : هلک العاملون إلا العابدون و هلک العابدون إلا الصادقون و هلک الصادقون

إلا المخلصون  وهلک المخلصون إلا المتقون و هلک المتقون إلا الموقنین و الموقنین

فی خطر عظیم.

پایین ترین حد اخلاص آن است که بنده توان خود را مبذول کند و برای عمل خود نزد خداوند

ارزشی قائل نشود که بر پروردگار پاداش عمل را واجب بداند. چرا که او می داند که اگر خداوند

از او بخواهد که حق عبودیت را ادا کند در انجام این کار ناتوان است.

و پایین ترین مقام مخلص در دنیا سلامتی از همه گناهان بزرگ و در آخرت نجات از آتش

و رسیدن به بهشت است. ""

خداوند می فرماید: من بهترین شریک هستم زیرا اگر بنده ای در عملی که برای

من انجام می دهد حتی یک درصد هم کسی دیگر را شریک کند من تمام آن 99 درصد را

به شریکم می بخشم.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

مصباح الشریعه